Pojęcie zaburzenia osobowości z pogranicza (borderline)2. Dialektyczne i biospołeczne podstawy leczenia
Pojęcie zachowań parasamobójczych
Pokrywanie się zaburzenia osobowości z pogranicza z zachowaniami parasamobójczymi
Terapia zaburzenia osobowości z pogranicza: wstępny przegląd
Uwagi końcowe
Dialektyka3. Wzorce behawioralne: dialektyczne dylematy w leczeniu pacjentów z osobowością z pogranicza
Zaburzenie osobowości z pogranicza jako dialektyczna porażka
Konceptualizacja przypadku: dialektyczne podejście poznawczo-behawioralne
Teoria biospołeczna: dialektyczna teoria rozwoju zaburzenia osobowości z pogranicza
Implikacje teorii biospołecznej dla terapii pacjentów borderline
Uwagi końcowe
Emocjonalna podatność na zranienie a samounieważnienieCZĘŚĆ II. OGÓLNY PLAN I CELE LECZENIA
Aktywna bierność a pozorna kompetencja
Nieuniknione kryzysy a powstrzymywana żałoba
Uwagi końcowe
Decydujące przedsięwzięcia w ramach leczenia5. Cele behawioralne w ramach leczenia: zachowania do rozwinięcia i do redukcji
Przygotowanie sceny: przyciągnięcie uwagi pacjentki / utrzymywanie podejścia dialektycznego / stosowanie strategii zasadniczych: uprawomocnianie i rozwiązywanie problemów / równoważenie stylów komunikacji interpersonalnej / połączenie strategii udzielania konsultacji pacjentce z interwencją środowiskową / leczenie terapeuty
Układy leczenia
Indywidualna psychoterapia ambulatoryjna / trening umiejętności / wspierająca terapia grupowa ukierunkowana na proces / konsultacje telefoniczne / spotkania konsultacyjne dla terapeutów / terapie pomocnicze
Założenia dotyczące pacjentek borderline i terapii: 1. Pacjentki radzą sobie najlepiej, jak mogą / 2. Pacjentki chcą poprawy swego stanu / 3. Pacjentki muszą radzić sobie lepiej, starać się bardziej i muszą być bardziej zmotywowane do zmiany / 4. Pacjentki nie musiały spowodować wszystkich swoich problemów, ale i tak muszą je rozwiązać / 5. Takie życie, jakie aktualnie prowadzą jednostki z tendencjami samobójczymi i z osobowością z pogranicza, jest nie do zniesienia / 6. Pacjentki muszą nauczyć się nowych zachowań we wszystkich istotnych kontekstach / 7. Pacjentki nie mogą ponieść porażki w terapii / 8. Terapeuci leczący pacjentki borderline potrzebują wsparcia
Cechy i umiejętności terapeutów
Pozycja terapeuty w wymiarze „akceptacja a zmiana” / pozycja terapeuty w wymiarze „niezachwiana stabilność a współczująca elastyczność” / pozycja terapeuty w wymiarze „życzliwe wymaganie a troskliwa opieka”
Porozumienia między pacjentką a terapeutą
Porozumienia wiążące pacjentkę / porozumienia wiążące terapeutę
Porozumienia dotyczące konsultacji między terapeutami
Porozumienie dialektyczne / porozumienie dotyczące udzielania konsultacji pacjentce / porozumienie dotyczące konsekwencji / porozumienie dotyczące przestrzegania granic / porozumienie dotyczące fenomenologicznej empatii / porozumienie dotyczące omylności
Uwagi końcowe
Nadrzędny cel terapii: rozwijanie dialektycznych wzorców zachowania6. Strukturyzacja leczenia wokół zachowań docelowych: kto leczy co i kiedy
Myślenie dialektyczne / myślenie dialektyczne a terapia poznawcza / dialektyczne wzorce zachowania: zrównoważony styl życia
Pierwszorzędne cele behawioralne
Redukowanie zachowań samobójczych / redukowanie zachowań kolidujących z terapią / redukowanie zachowań kolidujących z jakością życia / rozwijanie umiejętności behawioralnych / redukowanie zachowań związanych ze stresem pourazowym / zwiększanie szacunku do siebie
Drugorzędne cele behawioralne
Rozwijanie dostrajania emocji; redukowanie reaktywności emocjonalnej / rozwijanie samouprawomocnienia; redukowanie samounieważnienia / rozwijanie realistycznego podejmowania decyzji i zdolności sądzenia; redukowanie zachowań wywołujących kryzys / rozwijanie przeżywania emocjonalnego; redukowanie powstrzymywanej żałoby / rozwijanie aktywnego rozwiązywania problemów; redukowanie zachowań związanych z aktywną biernością / rozwijanie adekwatnego wyrażania emocji i kompetencji; redukowanie zależności zachowań od nastroju
Uwagi końcowe
Ogólny motyw: branie na cel zachowań dialektycznychCZĘŚĆ III. PODSTAWOWE STRATEGIE LECZENIA
Hierarchia pierwszorzędnych celów
Cele leczenia a program sesji / cele leczenia a układy terapii / główny terapeuta a odpowiedzialność za osiąganie celów
Stopniowe osiąganie celów
Stadium przedterapeutyczne: orientacja i zaangażowanie / stadium 1: nabywanie podstawowych zdolności / stadium 2: redukowanie stresu pourazowego / stadium 3: zwiększanie szacunku do siebie i osiąganie indywidualnych celów
Ustalanie priorytetowych kategorii celów w indywidualnej terapii ambulatoryjnej
Redukowanie zachowań samobójczych / redukowanie zachowań kolidujących z terapią / redukowanie zachowań kolidujących z jakością życia / rozwijanie umiejętności behawioralnych / redukowanie stresu pourazowego / rozwijanie szacunku do siebie i osiąganie indywidualnych celów / wykorzystanie priorytetowych celów do organizacji sesji / opór pacjentki i terapeuty przed omawianiem zachowań docelowych / cele terapii indywidualnej i karty samoobserwacji
Trening umiejętności: hierarchia celów
Grupy wsparcia ukierunkowane na proces: hierarchia celów
Rozmowy telefoniczne: hierarchia celów
Rozmowy z głównym terapeutą / rozmowy z trenerami umiejętności i innymi terapeutami
Zachowania docelowe i skupienie terapeutycznej uwagi: kto sprawuje kontrolę?
Modyfikacja hierarchii celów w innych warunkach ramowych
Odpowiedzialność za redukowanie zachowań samobójczych / odpowiedzialność za inne cele / określanie celów dla innych układów leczenia
Spory kompetencyjne związane z odpowiedzialnością za cele
Uwagi końcowe
Definiowanie strategii dialektycznych8. Strategie zasadnicze: część I uprawomocnianie
Równoważenie strategii leczenia: dialektyka relacji terapeutycznej
Nauczanie dialektycznych wzorców zachowania
Specyficzne strategie dialektyczne: 1. Wprowadzenie paradoksu / 2. Wykorzystanie metafory / 2. Technika adwokata diabła / 4. Rozszerzanie / 5. Aktywacja „mądrego umysłu” / 6. Wytwarzanie słodkiej lemoniady z kwaśnych cytryn / 7. Pozwalanie na naturalne zmiany / 8. Ocena dialektyczna
Uwagi końcowe
Definiowanie uprawomocniania9. Strategie zasadnicze: część II rozwiązywanie problemów
Dlaczego uprawomocniać?
Strategie uprawomocniania emocjonalnego: 1. Zapewnianie sposobności do wyrażania emocji / 2. Nauczanie umiejętności obserwowania i nazywania emocji / 3. Czytanie w emocjach / 4. Komunikowanie prawomocności emocji
Strategie uprawomocniania behawioralnego: 1. Nauczanie umiejętności obserwowania i nazywania zachowania / 2. Identyfikowanie „powinności” / 3. Przeciwstawianie się „powinnościom” / 4. Akceptowanie „powinności” / 5. Przejście do rozczarowania
Strategie uprawomocniania poznawczego: 1. Wydobywanie i odzwierciedlanie myśli i założeń / 2. Odróżnianie faktów od interpretacji / 3. Znajdowanie „ziarna prawdy” / 4. Uznawanie „mądrego umysłu” / 5. Szacunek dla odmiennych wartości
Strategie mobilizowania: 1. Zakładanie, że jest najlepiej, jak może być / 2. Udzielanie zachęty / 3. Skupianie uwagi na możliwościach pacjentki / 4. Kwestionowanie/łagodzenie zewnętrznej krytyki / 5. Udzielanie pochwał i dodawanie otuchy / 6. Zachowanie realizmu, ale zajmowanie się bezpośrednio obawami o nieszczerość / 7. Bycie blisko
Uwagi końcowe
Poziomy rozwiązywania problemów10. Procedury zmiany: część I procedury kontyngencyjne (zarządzanie kontyngencjami i przestrzeganie granic)
Poziom pierwszy / poziom drugi / poziom trzeci
Nastrój a rozwiązywanie problemów
Przegląd strategii rozwiązywania problemów
Strategie analizy behawioralnej: 1. Definiowanie zachowania problemowego / 2. Przeprowadzanie analizy łańcucha / 3. Formułowanie hipotez dotyczących czynników kontrolujących zachowanie
Strategie wglądu (interpretacji)
Co i jak interpretować: wskazówki dotyczące wglądu / 1. Uwydatnianie / 2. Obserwowanie i opisywanie powtarzających się wzorców / 3. Komentowanie implikacji zachowania / 4. Ocena trudności z zaakceptowaniem lub odrzucaniem hipotez
Strategie dydaktyczne: 1. Udzielanie informacji / 2. Dostarczanie lektur / 3. Udzielanie informacji członkom rodziny
Strategie analizy rozwiązań: 1. Identyfikowanie celów, potrzeb i pragnień / 2. Wytwarzanie rozwiązań / 3. Ocena rozwiązań / 4. Wybór rozwiązania do wdrożenia / 5. Usuwanie usterek w rozwiązaniu
Strategie orientujące: 1. Wprowadzanie w rolę / 2. Powtarzanie nowych oczekiwań
Strategie zaangażowania: poziomy zaangażowania / zobowiązanie i ponowne zobowiązanie / potrzeba elastyczności / 1. Sprzedawanie zaangażowania: ocena „za” i „przeciw” / 2. Odgrywanie roli adwokata diabła / 3. Techniki „stopy w drzwiach” i „drzwi zatrzaśniętych przed nosem” / 4. Powiązanie obecnych zobowiązań z wcześniejszymi / 5. Uwydatnianie wolności wyboru i braku innych możliwości / 6. Wykorzystanie zasad kształtowania / 7. Wzbudzanie nadziei / 8. Porozumienie się w sprawie zadania domowego
Uwagi końcowe
Uzasadnienie procedur kontyngencyjnych11. Procedury zmiany: część II trening umiejętności, ekspozycja, modyfikacja poznawcza
Różnica między zarządzaniem kontyngencjami a przestrzeganiem granic / relacja terapeutyczna jako kontyngencja
Procedury zarządzania kontyngencjami
Orientacja przed zastosowaniem zarządzania kontyngencjami: przegląd zadania / 1. Wzmacnianie adaptacyjnych zachowań istotnych ze względu na cel / 2. Wygaszanie nieadaptacyjnych zachowań istotnych ze względu na cel / 3. Wykorzystywanie awersyjnych konsekwencji... Z ostrożnością / określanie mocy konsekwencji / wykorzystywanie konsekwencji naturalnych w przeciwieństwie do arbitralnych / zasady kształtowania
Procedury przestrzegania granic
Uzasadnienie przestrzegania granic / granice naturalne a arbitralne / 1. Monitorowanie granic / 2. Szczere komunikowanie granic / 3. Tymczasowe rozszerzanie granic w razie potrzeby / 4. Bycie konsekwentnie stanowczym / 5. Łączenie uspokajającego uprawomocniania i rozwiązywania problemów z przestrzeganiem granic / obszary trudne pod względem przestrzegania granic w przypadku pacjentek borderline
Uwagi końcowe
Procedury treningu umiejętności12. Strategie stylistyczne i równoważenie komunikacji
Orientacja i zaangażowanie przed treningiem umiejętności: przegląd zadania / procedury przyswajania umiejętności / procedury utrwalania umiejętności / procedury generalizacji umiejętności
Procedury ekspozycyjne
Orientacja i zaangażowanie przed ekspozycją: przegląd zadania / 1. Zapewnianie niewzmacnianej ekspozycji / 2. Blokowanie tendencji działaniowych związanych z emocjami problemowymi / 3. Blokowanie tendencji ekspresyjnych związanych z emocjami problemowymi / 4. Zwiększanie kontroli nad zdarzeniami awersyjnymi / ustrukturyzowane procedury ekspozycyjne
Procedury modyfikacji poznawczej
Orientacja przed zastosowaniem procedur modyfikacji poznawczej / procedury rozjaśniania kontyngencji / procedury restrukturyzacji poznawczej
Uwagi końcowe
Strategie komunikacji wzajemnej13. Strategie zarządzania przypadkiem: interakcje z otoczeniem społecznym
Władza i psychoterapia: kto ustala reguły? / 1. Wrażliwość / 2. Odsłonięcie się / 3. Serdeczne zaangażowanie / 4. Autentyczność / potrzeba niepodatności terapeuty na zranienie
Strategie komunikacji bezceremonialnej
Strategie dialektyczne i bezceremonialność / 1. Nieortodoksyjne przeformułowanie / 2. Zapuszczanie się tam, gdzie nie chadzają anioły / 3. Wykorzystanie konfrontacyjnego tonu / 4. Demaskowanie blefu / 5. Oscylowanie między dużą i małą intesywnością i wykorzystywanie milczenia / 6. Wyrażanie wszechmocy i niemocy
Uwagi końcowe
Strategie interwencji środowiskowejCZĘŚĆ IV. STRATEGIE DLA KONKRETNYCH ZADAŃ
Zarządzanie przypadkiem i przestrzeganie granic / warunki uzasadniające przeprowadzenie interwencji środowiskowej / 1. Udzielanie informacji niezależnie od pacjentki / 2. Reprezentowanie pacjentki / 3. Wkraczanie w środowisko pacjentki w celu udzielenia jej wsparcia
Strategie udzielania konsultacji pacjentce
Uzasadnienie i istota udzielania konsultacji pacjentce / „zespół terapeutyczny” a „osoby trzecie” / 1. Orientowanie pacjentki i sieci społecznej w podejściu / 2. Udzielanie konsultacji pacjentce w sprawie radzenia sobie z innymi specjalistami / 3. Udzielanie konsultacji pacjentce w sprawie postępowania z rodziną i przyjaciółmi / argumenty przeciwko podejściu konsultacyjnemu
Strategie superwizji/udzielania konsultacji terapeucie
Potrzeba superwizji/konsultacji / 1. Spotkania konsultacyjne dotyczące leczenia / 2. Dotrzymywanie porozumień dotyczących superwizji/konsultacji / 3. Mobilizowanie / 4. Zapewnianie dialektycznej równowagi / przezwyciężanie problemów związanych z „rozszczepieniem personelu” / postępowanie w przypadku nieetycznego lub destrukcyjnego zachowania terapeuty / dochowanie poufności
Uwagi końcowe
Strategie zawierania kontraktu: rozpoczynanie terapii: 1. Przeprowadzanie oceny diagnostycznej / 2. Przedstawianie biospołecznej teorii zachowania borderline / 3. Orientowanie pacjentki w terapii / 4. Orientowanie sieci w leczeniu / 5. Dokonywanie przeglądu porozumień dotyczących terapii i jej granic / 6. Zaangażowanie w terapię / 7. Analizowanie głównych zachowań docelowych / 8. Zapoczątkowanie rozwijania relacji terapeutycznej / zastrzeżenia w prawdziwym świecie15. Specjalne strategie terapeutyczne
Strategie rozpoczynania sesji: 1. Przywitanie pacjentki / 2. Rozpoznawanie aktualnego stanu emocjonalnego pacjentki / 3. Naprawianie relacji
Strategie brania na cel: 1. Dokonywanie przeglądu zachowań docelowych od czasu ostatniej sesji / 2. Wykorzystywanie celów priorytetowych do organizacji sesji / 3. Zwracanie uwagi na stadia terapii / 4. Sprawdzanie postępów w innych układach terapii
Strategie kończenia sesji: 1. Zapewnianie wystarczającej ilości czasu na zamknięcie / 2. Przyjęcie zadania domowego na następny tydzień / 3. Podsumowanie sesji / 4. Przekazanie pacjentce nagrania z sesji / 5. Mobilizowanie / 6. Uspokajanie pacjentki i dodawanie jej wiary w siebie / 7. Usuwanie usterek / 8. Rozwijanie rytuałów pożegnalnych
Strategie kończenia terapii: 1. Rozpoczęcie dyskusji o zakończeniu: stopniowe ograniczanie częstotliwości sesji / 2. Generalizowanie interpersonalnego polegania na sieci społecznej / 3. Aktywne planowanie zakończenia / 4. Wydawanie właściwych skierowań
Uwagi końcowe
Strategie kryzysowe: 1. Zwracanie uwagi na afekt, a nie na treść / 2. Zbadanie problemu teraz / 3. Skupienie uwagi na rozwiązaniu problemu / 4. Położenie nacisku na tolerancję na afekt / 5. Zaangażowanie w plan działania / 6. Ocena potencjału samobójczego / 7. Uprzedzanie nawrotu reakcji kryzysowejDodatek l. Skala oceny śmiertelności działań samobójczych
Strategie reagowania na zachowania samobójcze: Zadanie terapeutyczne / wcześniejsze zachowania samobójcze: procedura dla terapeuty głównego / bezpośrednie groźby popełnienia samobójstwa lub parasamobójstwa: procedura dla terapeuty głównego / bieżący akt samobójczy: procedura dla terapeuty głównego / zachowania samobójcze: procedura dla terapeuty pobocznego / zasady zarządzania ryzykiem w przypadku pacjentek z tendencjami samobójczymi
Strategie reagowania na zachowania kolidujące z terapią: 1. Definiowanie zachowania kolidującego / 2. Przeprowadzenie analizy łańcuchowej zachowania / 3. Przyjęcie planu rozwiązania problemu / 4. Reagowanie na pacjentkę, która odmawia modyfikacji zachowania kolidującego
Strategie telefoniczne: 1. Akceptowanie zainicjowanych przez pacjentkę rozmów telefonicznych pod pewnymi warunkami / 2. Planowanie rozmów telefonicznych inicjowanych przez pacjentkę / 3. Inicjowanie kontaktów telefonicznych przez terapeutę / 4. Udzielanie informacji zwrotnych na temat zachowania składającego się na rozmowę telefoniczną na sesjach / dostępność terapeuty i zarządzanie ryzykiem samobójstwa
Strategie dotyczące leczenia pomocniczego: 1. Zalecanie leczenia pomocniczego w razie potrzeby / 2. Zalecanie pacjentce zewnętrznych konsultacji / procedury dotyczące leczenia farmakologicznego / procedury dotyczące hospitalizacji
Strategie ukierunkowane na relację: 1. Akceptowanie relacji / 2. Rozwiązywanie problemów związanych z relacją / 3. Generalizacja relacji
Uwagi końcowe
Pojęcie zaburzenia osobowości z pogranicza (borderline)2. Dialektyczne i biospołeczne podstawy leczenia
Pojęcie zachowań parasamobójczych
Pokrywanie się zaburzenia osobowości z pogranicza z zachowaniami parasamobójczymi
Terapia zaburzenia osobowości z pogranicza: wstępny przegląd
Uwagi końcowe
Dialektyka3. Wzorce behawioralne: dialektyczne dylematy w leczeniu pacjentów z osobowością z pogranicza
Zaburzenie osobowości z pogranicza jako dialektyczna porażka
Konceptualizacja przypadku: dialektyczne podejście poznawczo-behawioralne
Teoria biospołeczna: dialektyczna teoria rozwoju zaburzenia osobowości z pogranicza
Implikacje teorii biospołecznej dla terapii pacjentów borderline
Uwagi końcowe
Emocjonalna podatność na zranienie a samounieważnienieCZĘŚĆ II. OGÓLNY PLAN I CELE LECZENIA
Aktywna bierność a pozorna kompetencja
Nieuniknione kryzysy a powstrzymywana żałoba
Uwagi końcowe
Decydujące przedsięwzięcia w ramach leczenia5. Cele behawioralne w ramach leczenia: zachowania do rozwinięcia i do redukcji
Przygotowanie sceny: przyciągnięcie uwagi pacjentki / utrzymywanie podejścia dialektycznego / stosowanie strategii zasadniczych: uprawomocnianie i rozwiązywanie problemów / równoważenie stylów komunikacji interpersonalnej / połączenie strategii udzielania konsultacji pacjentce z interwencją środowiskową / leczenie terapeuty
Układy leczenia
Indywidualna psychoterapia ambulatoryjna / trening umiejętności / wspierająca terapia grupowa ukierunkowana na proces / konsultacje telefoniczne / spotkania konsultacyjne dla terapeutów / terapie pomocnicze
Założenia dotyczące pacjentek borderline i terapii: 1. Pacjentki radzą sobie najlepiej, jak mogą / 2. Pacjentki chcą poprawy swego stanu / 3. Pacjentki muszą radzić sobie lepiej, starać się bardziej i muszą być bardziej zmotywowane do zmiany / 4. Pacjentki nie musiały spowodować wszystkich swoich problemów, ale i tak muszą je rozwiązać / 5. Takie życie, jakie aktualnie prowadzą jednostki z tendencjami samobójczymi i z osobowością z pogranicza, jest nie do zniesienia / 6. Pacjentki muszą nauczyć się nowych zachowań we wszystkich istotnych kontekstach / 7. Pacjentki nie mogą ponieść porażki w terapii / 8. Terapeuci leczący pacjentki borderline potrzebują wsparcia
Cechy i umiejętności terapeutów
Pozycja terapeuty w wymiarze „akceptacja a zmiana” / pozycja terapeuty w wymiarze „niezachwiana stabilność a współczująca elastyczność” / pozycja terapeuty w wymiarze „życzliwe wymaganie a troskliwa opieka”
Porozumienia między pacjentką a terapeutą
Porozumienia wiążące pacjentkę / porozumienia wiążące terapeutę
Porozumienia dotyczące konsultacji między terapeutami
Porozumienie dialektyczne / porozumienie dotyczące udzielania konsultacji pacjentce / porozumienie dotyczące konsekwencji / porozumienie dotyczące przestrzegania granic / porozumienie dotyczące fenomenologicznej empatii / porozumienie dotyczące omylności
Uwagi końcowe
Nadrzędny cel terapii: rozwijanie dialektycznych wzorców zachowania6. Strukturyzacja leczenia wokół zachowań docelowych: kto leczy co i kiedy
Myślenie dialektyczne / myślenie dialektyczne a terapia poznawcza / dialektyczne wzorce zachowania: zrównoważony styl życia
Pierwszorzędne cele behawioralne
Redukowanie zachowań samobójczych / redukowanie zachowań kolidujących z terapią / redukowanie zachowań kolidujących z jakością życia / rozwijanie umiejętności behawioralnych / redukowanie zachowań związanych ze stresem pourazowym / zwiększanie szacunku do siebie
Drugorzędne cele behawioralne
Rozwijanie dostrajania emocji; redukowanie reaktywności emocjonalnej / rozwijanie samouprawomocnienia; redukowanie samounieważnienia / rozwijanie realistycznego podejmowania decyzji i zdolności sądzenia; redukowanie zachowań wywołujących kryzys / rozwijanie przeżywania emocjonalnego; redukowanie powstrzymywanej żałoby / rozwijanie aktywnego rozwiązywania problemów; redukowanie zachowań związanych z aktywną biernością / rozwijanie adekwatnego wyrażania emocji i kompetencji; redukowanie zależności zachowań od nastroju
Uwagi końcowe
Ogólny motyw: branie na cel zachowań dialektycznychCZĘŚĆ III. PODSTAWOWE STRATEGIE LECZENIA
Hierarchia pierwszorzędnych celów
Cele leczenia a program sesji / cele leczenia a układy terapii / główny terapeuta a odpowiedzialność za osiąganie celów
Stopniowe osiąganie celów
Stadium przedterapeutyczne: orientacja i zaangażowanie / stadium 1: nabywanie podstawowych zdolności / stadium 2: redukowanie stresu pourazowego / stadium 3: zwiększanie szacunku do siebie i osiąganie indywidualnych celów
Ustalanie priorytetowych kategorii celów w indywidualnej terapii ambulatoryjnej
Redukowanie zachowań samobójczych / redukowanie zachowań kolidujących z terapią / redukowanie zachowań kolidujących z jakością życia / rozwijanie umiejętności behawioralnych / redukowanie stresu pourazowego / rozwijanie szacunku do siebie i osiąganie indywidualnych celów / wykorzystanie priorytetowych celów do organizacji sesji / opór pacjentki i terapeuty przed omawianiem zachowań docelowych / cele terapii indywidualnej i karty samoobserwacji
Trening umiejętności: hierarchia celów
Grupy wsparcia ukierunkowane na proces: hierarchia celów
Rozmowy telefoniczne: hierarchia celów
Rozmowy z głównym terapeutą / rozmowy z trenerami umiejętności i innymi terapeutami
Zachowania docelowe i skupienie terapeutycznej uwagi: kto sprawuje kontrolę?
Modyfikacja hierarchii celów w innych warunkach ramowych
Odpowiedzialność za redukowanie zachowań samobójczych / odpowiedzialność za inne cele / określanie celów dla innych układów leczenia
Spory kompetencyjne związane z odpowiedzialnością za cele
Uwagi końcowe
Definiowanie strategii dialektycznych8. Strategie zasadnicze: część I uprawomocnianie
Równoważenie strategii leczenia: dialektyka relacji terapeutycznej
Nauczanie dialektycznych wzorców zachowania
Specyficzne strategie dialektyczne: 1. Wprowadzenie paradoksu / 2. Wykorzystanie metafory / 2. Technika adwokata diabła / 4. Rozszerzanie / 5. Aktywacja „mądrego umysłu” / 6. Wytwarzanie słodkiej lemoniady z kwaśnych cytryn / 7. Pozwalanie na naturalne zmiany / 8. Ocena dialektyczna
Uwagi końcowe
Definiowanie uprawomocniania9. Strategie zasadnicze: część II rozwiązywanie problemów
Dlaczego uprawomocniać?
Strategie uprawomocniania emocjonalnego: 1. Zapewnianie sposobności do wyrażania emocji / 2. Nauczanie umiejętności obserwowania i nazywania emocji / 3. Czytanie w emocjach / 4. Komunikowanie prawomocności emocji
Strategie uprawomocniania behawioralnego: 1. Nauczanie umiejętności obserwowania i nazywania zachowania / 2. Identyfikowanie „powinności” / 3. Przeciwstawianie się „powinnościom” / 4. Akceptowanie „powinności” / 5. Przejście do rozczarowania
Strategie uprawomocniania poznawczego: 1. Wydobywanie i odzwierciedlanie myśli i założeń / 2. Odróżnianie faktów od interpretacji / 3. Znajdowanie „ziarna prawdy” / 4. Uznawanie „mądrego umysłu” / 5. Szacunek dla odmiennych wartości
Strategie mobilizowania: 1. Zakładanie, że jest najlepiej, jak może być / 2. Udzielanie zachęty / 3. Skupianie uwagi na możliwościach pacjentki / 4. Kwestionowanie/łagodzenie zewnętrznej krytyki / 5. Udzielanie pochwał i dodawanie otuchy / 6. Zachowanie realizmu, ale zajmowanie się bezpośrednio obawami o nieszczerość / 7. Bycie blisko
Uwagi końcowe
Poziomy rozwiązywania problemów10. Procedury zmiany: część I procedury kontyngencyjne (zarządzanie kontyngencjami i przestrzeganie granic)
Poziom pierwszy / poziom drugi / poziom trzeci
Nastrój a rozwiązywanie problemów
Przegląd strategii rozwiązywania problemów
Strategie analizy behawioralnej: 1. Definiowanie zachowania problemowego / 2. Przeprowadzanie analizy łańcucha / 3. Formułowanie hipotez dotyczących czynników kontrolujących zachowanie
Strategie wglądu (interpretacji)
Co i jak interpretować: wskazówki dotyczące wglądu / 1. Uwydatnianie / 2. Obserwowanie i opisywanie powtarzających się wzorców / 3. Komentowanie implikacji zachowania / 4. Ocena trudności z zaakceptowaniem lub odrzucaniem hipotez
Strategie dydaktyczne: 1. Udzielanie informacji / 2. Dostarczanie lektur / 3. Udzielanie informacji członkom rodziny
Strategie analizy rozwiązań: 1. Identyfikowanie celów, potrzeb i pragnień / 2. Wytwarzanie rozwiązań / 3. Ocena rozwiązań / 4. Wybór rozwiązania do wdrożenia / 5. Usuwanie usterek w rozwiązaniu
Strategie orientujące: 1. Wprowadzanie w rolę / 2. Powtarzanie nowych oczekiwań
Strategie zaangażowania: poziomy zaangażowania / zobowiązanie i ponowne zobowiązanie / potrzeba elastyczności / 1. Sprzedawanie zaangażowania: ocena „za” i „przeciw” / 2. Odgrywanie roli adwokata diabła / 3. Techniki „stopy w drzwiach” i „drzwi zatrzaśniętych przed nosem” / 4. Powiązanie obecnych zobowiązań z wcześniejszymi / 5. Uwydatnianie wolności wyboru i braku innych możliwości / 6. Wykorzystanie zasad kształtowania / 7. Wzbudzanie nadziei / 8. Porozumienie się w sprawie zadania domowego
Uwagi końcowe
Uzasadnienie procedur kontyngencyjnych11. Procedury zmiany: część II trening umiejętności, ekspozycja, modyfikacja poznawcza
Różnica między zarządzaniem kontyngencjami a przestrzeganiem granic / relacja terapeutyczna jako kontyngencja
Procedury zarządzania kontyngencjami
Orientacja przed zastosowaniem zarządzania kontyngencjami: przegląd zadania / 1. Wzmacnianie adaptacyjnych zachowań istotnych ze względu na cel / 2. Wygaszanie nieadaptacyjnych zachowań istotnych ze względu na cel / 3. Wykorzystywanie awersyjnych konsekwencji... Z ostrożnością / określanie mocy konsekwencji / wykorzystywanie konsekwencji naturalnych w przeciwieństwie do arbitralnych / zasady kształtowania
Procedury przestrzegania granic
Uzasadnienie przestrzegania granic / granice naturalne a arbitralne / 1. Monitorowanie granic / 2. Szczere komunikowanie granic / 3. Tymczasowe rozszerzanie granic w razie potrzeby / 4. Bycie konsekwentnie stanowczym / 5. Łączenie uspokajającego uprawomocniania i rozwiązywania problemów z przestrzeganiem granic / obszary trudne pod względem przestrzegania granic w przypadku pacjentek borderline
Uwagi końcowe
Procedury treningu umiejętności12. Strategie stylistyczne i równoważenie komunikacji
Orientacja i zaangażowanie przed treningiem umiejętności: przegląd zadania / procedury przyswajania umiejętności / procedury utrwalania umiejętności / procedury generalizacji umiejętności
Procedury ekspozycyjne
Orientacja i zaangażowanie przed ekspozycją: przegląd zadania / 1. Zapewnianie niewzmacnianej ekspozycji / 2. Blokowanie tendencji działaniowych związanych z emocjami problemowymi / 3. Blokowanie tendencji ekspresyjnych związanych z emocjami problemowymi / 4. Zwiększanie kontroli nad zdarzeniami awersyjnymi / ustrukturyzowane procedury ekspozycyjne
Procedury modyfikacji poznawczej
Orientacja przed zastosowaniem procedur modyfikacji poznawczej / procedury rozjaśniania kontyngencji / procedury restrukturyzacji poznawczej
Uwagi końcowe
Strategie komunikacji wzajemnej13. Strategie zarządzania przypadkiem: interakcje z otoczeniem społecznym
Władza i psychoterapia: kto ustala reguły? / 1. Wrażliwość / 2. Odsłonięcie się / 3. Serdeczne zaangażowanie / 4. Autentyczność / potrzeba niepodatności terapeuty na zranienie
Strategie komunikacji bezceremonialnej
Strategie dialektyczne i bezceremonialność / 1. Nieortodoksyjne przeformułowanie / 2. Zapuszczanie się tam, gdzie nie chadzają anioły / 3. Wykorzystanie konfrontacyjnego tonu / 4. Demaskowanie blefu / 5. Oscylowanie między dużą i małą intesywnością i wykorzystywanie milczenia / 6. Wyrażanie wszechmocy i niemocy
Uwagi końcowe
Strategie interwencji środowiskowejCZĘŚĆ IV. STRATEGIE DLA KONKRETNYCH ZADAŃ
Zarządzanie przypadkiem i przestrzeganie granic / warunki uzasadniające przeprowadzenie interwencji środowiskowej / 1. Udzielanie informacji niezależnie od pacjentki / 2. Reprezentowanie pacjentki / 3. Wkraczanie w środowisko pacjentki w celu udzielenia jej wsparcia
Strategie udzielania konsultacji pacjentce
Uzasadnienie i istota udzielania konsultacji pacjentce / „zespół terapeutyczny” a „osoby trzecie” / 1. Orientowanie pacjentki i sieci społecznej w podejściu / 2. Udzielanie konsultacji pacjentce w sprawie radzenia sobie z innymi specjalistami / 3. Udzielanie konsultacji pacjentce w sprawie postępowania z rodziną i przyjaciółmi / argumenty przeciwko podejściu konsultacyjnemu
Strategie superwizji/udzielania konsultacji terapeucie
Potrzeba superwizji/konsultacji / 1. Spotkania konsultacyjne dotyczące leczenia / 2. Dotrzymywanie porozumień dotyczących superwizji/konsultacji / 3. Mobilizowanie / 4. Zapewnianie dialektycznej równowagi / przezwyciężanie problemów związanych z „rozszczepieniem personelu” / postępowanie w przypadku nieetycznego lub destrukcyjnego zachowania terapeuty / dochowanie poufności
Uwagi końcowe
Strategie zawierania kontraktu: rozpoczynanie terapii: 1. Przeprowadzanie oceny diagnostycznej / 2. Przedstawianie biospołecznej teorii zachowania borderline / 3. Orientowanie pacjentki w terapii / 4. Orientowanie sieci w leczeniu / 5. Dokonywanie przeglądu porozumień dotyczących terapii i jej granic / 6. Zaangażowanie w terapię / 7. Analizowanie głównych zachowań docelowych / 8. Zapoczątkowanie rozwijania relacji terapeutycznej / zastrzeżenia w prawdziwym świecie15. Specjalne strategie terapeutyczne
Strategie rozpoczynania sesji: 1. Przywitanie pacjentki / 2. Rozpoznawanie aktualnego stanu emocjonalnego pacjentki / 3. Naprawianie relacji
Strategie brania na cel: 1. Dokonywanie przeglądu zachowań docelowych od czasu ostatniej sesji / 2. Wykorzystywanie celów priorytetowych do organizacji sesji / 3. Zwracanie uwagi na stadia terapii / 4. Sprawdzanie postępów w innych układach terapii
Strategie kończenia sesji: 1. Zapewnianie wystarczającej ilości czasu na zamknięcie / 2. Przyjęcie zadania domowego na następny tydzień / 3. Podsumowanie sesji / 4. Przekazanie pacjentce nagrania z sesji / 5. Mobilizowanie / 6. Uspokajanie pacjentki i dodawanie jej wiary w siebie / 7. Usuwanie usterek / 8. Rozwijanie rytuałów pożegnalnych
Strategie kończenia terapii: 1. Rozpoczęcie dyskusji o zakończeniu: stopniowe ograniczanie częstotliwości sesji / 2. Generalizowanie interpersonalnego polegania na sieci społecznej / 3. Aktywne planowanie zakończenia / 4. Wydawanie właściwych skierowań
Uwagi końcowe
Strategie kryzysowe: 1. Zwracanie uwagi na afekt, a nie na treść / 2. Zbadanie problemu teraz / 3. Skupienie uwagi na rozwiązaniu problemu / 4. Położenie nacisku na tolerancję na afekt / 5. Zaangażowanie w plan działania / 6. Ocena potencjału samobójczego / 7. Uprzedzanie nawrotu reakcji kryzysowejDodatek l. Skala oceny śmiertelności działań samobójczych
Strategie reagowania na zachowania samobójcze: Zadanie terapeutyczne / wcześniejsze zachowania samobójcze: procedura dla terapeuty głównego / bezpośrednie groźby popełnienia samobójstwa lub parasamobójstwa: procedura dla terapeuty głównego / bieżący akt samobójczy: procedura dla terapeuty głównego / zachowania samobójcze: procedura dla terapeuty pobocznego / zasady zarządzania ryzykiem w przypadku pacjentek z tendencjami samobójczymi
Strategie reagowania na zachowania kolidujące z terapią: 1. Definiowanie zachowania kolidującego / 2. Przeprowadzenie analizy łańcuchowej zachowania / 3. Przyjęcie planu rozwiązania problemu / 4. Reagowanie na pacjentkę, która odmawia modyfikacji zachowania kolidującego
Strategie telefoniczne: 1. Akceptowanie zainicjowanych przez pacjentkę rozmów telefonicznych pod pewnymi warunkami / 2. Planowanie rozmów telefonicznych inicjowanych przez pacjentkę / 3. Inicjowanie kontaktów telefonicznych przez terapeutę / 4. Udzielanie informacji zwrotnych na temat zachowania składającego się na rozmowę telefoniczną na sesjach / dostępność terapeuty i zarządzanie ryzykiem samobójstwa
Strategie dotyczące leczenia pomocniczego: 1. Zalecanie leczenia pomocniczego w razie potrzeby / 2. Zalecanie pacjentce zewnętrznych konsultacji / procedury dotyczące leczenia farmakologicznego / procedury dotyczące hospitalizacji
Strategie ukierunkowane na relację: 1. Akceptowanie relacji / 2. Rozwiązywanie problemów związanych z relacją / 3. Generalizacja relacji
Uwagi końcowe
0.00 zł