Książka Antoniny Lubaszewskiej, choć implicite teoretycznoliteracka, ujmuje problemy poetyki i teorii działania w świetle antropologii i filozofii oraz w semiotyczno-historycznych koncepcjach kulturowej semiozy symboli, mitów, obrazów i wyobrażeń, od Leo Spitzera i Kenetha Burke’a począwszy, a na dzisiejszej antropologii francuskiej i anglosaskiej skończywszy.

Cechą najważniejszą dyskursu tej książki jest dialog oparty na silnym przeżyciu dzieła, na nieomal religijnym jego poszanowaniu przez uwznioślenie, na – co zrozumiałe w świetle takiej postawy – twórczej empatii otwierającej możliwość kontaktu z „drugim”. W tym sensie całość książki przeniknięta jest siłą ekfrazy rozumianej przez mnie jako kontaktowanie się z drugim (nigdy innym) za pośrednictwem dzieła sztuki; stąd wyzwala się teoria jako rozsądne uświadomienie tego procesu. Jestem przekonany, że książka Antoniny Lubaszewskiej, tak jasno, mądrze zbudowana i wielokroć wzruszająca po prostu, odnajdzie wielu czytelników. Autorka odsłania – choć bez zbędnego patosu, wysokiej retoryki i trudnej mowy teoretyka literatury – zasady antropologii tekstu jako pomostu łączącego naszą tożsamość z tożsamością tych, którzy odchodząc siebie zostawili.