Przywództwo w edukacji to nie prowadzenie grupy według znanych punktów orientacyjnych z mapą w ręku, to raczej podróż z wieloma objazdami, zawracaniem, pytaniem o drogę, i tylko, lub aż tylko na to trzeba być przygotowanym - na ciągłe zmiany kierunku, tempa i środka lokomocji.


Podjęcie refleksji nad zarządzaniem sferą edukacji, przy założeniu integracji wiedzy z wielu obszarów, uważam za trafne i uzasadnione. Zmieniająca się rola szkoły, procesy demokratyzacji społeczeństwa oraz pewne negatywne zjawiska obserwowane w oświacie zachęcają do podjęcia refleksji na temat specyfiki zarządzania szkołą oraz wymagań wobec dyrektorów szkół, z perspektywy dorobku nauk o zarządzaniu i socjologii oświaty.


Temat przywództwa edukacyjnego, któremu poświęcona jest niniejsza publikacja, należy do zaniedbanych w sensie teoretycznym obszarów badawczych, wpisujących się w nauki humanistyczne, a w szczególności w takie dyscypliny, jak nauki o zarządzaniu i pedagogika. Dobrze więc się stało, że Autor postanowił ten stan rzeczy zmienić, proponując nowy model przywództwa w zarządzaniu edukacyjnym (...). Nie da się przeprowadzić skutecznej reformy systemu edukacji bez uwzględnienia roli, jaką odgrywa przywództwo w edukacji, bez nowego podejścia do kierowania szkołą, skoncentrowanego na wydobywaniu potencjału przywódczego wśród nauczycieli, (...) i bez aktywnego podejścia do rzeczywistości, polegającego na jej odpowiednim kształtowaniu. Grzegorz Mazurkiewicz właśnie te czynniki uczynił przedmiotem swych rozważań.