Badania naukowe Włodzimierza Szturca charakteryzują się interdyscyplinarnym ujęciem problemu wyobraźni, szczególnie istotnej w literaturze wieku XIX oraz w dramacie i teatrze tego okresu – aż po współczesność. Ruch, gest, słowo, znak, ale też milczenie i przemilczanie, znikanie i zasłanianie są dla uczonego punktem wyjścia na ścieżce rozpoznawania fenomenów dzieła literackiego i scenicznego.
Dramaturgia jako cecha fragmentu oznacza go i zarazem determinuje, uwalniając od niesprawiedliwego stereotypu głoszącego, że fragment to coś statycznego, niemożliwego do „właściwego” rozpoznania. Fragmentaryczność okazuje się takim rodzajem napięcia, jakie nosi w sobie utwór zawieszony w niewybrzmiałym akcie twórczego uniesienia, pozostaje organiczną częścią autora, który nigdy się od swego dzieła nie uwolnił, ale pozostaje w najbliższym związku z nim. Fragment oznacza trwanie procesu twórczego, dzieje się, nie może się skończyć. To dramat tekstu i jego autora.
Z recenzji dr. hab., prof. UwB, Krzysztofa Korotkicha