Sakralizacja dziejów narodu i swoiste "unarodowienie" sacrum religijnego to szczególny rys serbskiego dyskursu tożsamościowego. Wspołtworzyły go: bizantyjska idea symfonii Państwa i Cerkwi wyrażona w średniowiecznej hagiografii, wizja historii uświęconej utrwalona w ludowej pieśni epickiej oraz romantyczny mesjanizm narodowy. Wszystkie te nurty tradycji są żywo obecne we współczesnej kulturze serbskiej. Jej aktualne oblicze kształtują: renesans prawosławnej religijności, żywotność matryc folklorystycznych, fundamentalny spór o sens serbskich dziejów i o serbski charakter narodowy.
Prawosławie, historia, narów są więc nadal centralnymi punktami autoreflekcji politycznej Serbów i wyznacznikami ich kondycji psychospołecznej.