Wiek XVIII jest w literaturze europejskiej okresem nasilania się sprzeciwu wobec kanonu estetycznego, znajdującego swe ugruntowanie w tradycji klasycznej. Za jeden z dobitniejszych przykładów tego zjawiska uchodzić może z pewnością krystalizacja tej formy literackiej, której z czasem przydana zostanie nazwa powieści. Założeniem niniejszej książki było uchwycenie pewnych prawidłowości w strukturze tekstów wyznaczających początki wspomnianego gatunku w rodzimej literaturze. Szczególnie interesującym - tym bardziej, że do tej pory z rzadka penetrowanym polem obserwacji utworów Krasickiego i jego następców zdawała się być w takim kontekście warstwa ich fabuły. To sposobem jej kształtowania w powieściopisarstwie doby oświecenia poświęcona została zasadnicza część tych rozważań.