Książka Ewy Skorupy należy do nader nielicznych dotąd w polskim literaturoznawstwie prac, które wnoszą własny oryginalny wkład w nowy, a ważny w humanistyce nurt badań nad rolą emocji i emocjonalności w kulturze, sztuce, w ludzkich działaniach, zachowaniach oraz psychologicznych i społecznych mechanizmach nimi sterujących. Swe pionierskie i monograficzne zarazem studium Ewa Skorupa podzieliła na dwie części. Jedna stanowi pierwsze w tej skali i kompletności w polskiej literaturze przedmiotu kompendium wiedzy o XIX-wiecznych naukowych poglądach na symptomatologię charakterów ludzkich, czy też semiotykę uczuć, odszyfrowywanych z wyglądu zewnętrznego. Część druga natomiast zawiera siedem interpretacyjnych „studiów przypadków”, analizujących powieści autorstwa Balzaka, Dickensa, Jeża, Kraszewskiego, Orzeszkowej, Prusa i Sienkiewicza. Książka Ewy Skorupy to – w moim przekonaniu – poważne osiągnięcie naukowe; podejmujące oryginalną problematykę, przemyślane i dobrze skonstruowane. Dzieło, które systematycznie i przekonująco ukazuje, ogólnie biorąc, związki między XIX-wieczną wiedzą o człowieku a literaturą.
Z recenzji prof. dr. hab. Ryszarda Nycza
Ewa Skorupa – profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktor habilitowany, literaturoznawca, autorka książek:
Lwowska satyra polityczna na łamach czasopism humorystyczno-satyrycznych epoki pozytywizmu (Kraków 1992),
Polnische Druckschriften in Deutschland (Liechtenstein 1996),
Polskie symbole kulturowe przed sądem pruskim. O podburzanie do gwałtów… (Kraków 2004) oraz licznych artykułów, m.in.:
Filozofia o Falbankach (2008),
Germańskość kontra słowiańskość (2010),
Histeryczki i mizogini (2011),
Nacjonalizm polski i niemiecki w konfrontacji (2011),
W kręgu kobiecych sensacji i sensacji o kobietach (2011),
Thanatos Malczewskiego i poetyckie wyobrażenia śmierci (2012).
Współautorka podręcznika Polski bez tajemnic. Język polski dla studentów niemieckojęzycznych (cz. 1 i 2, Kraków 2010). Zajmuje się historią literatury pozytywizmu i Młodej Polski, historią książki XIX i XX stulecia, dziejami cenzuralnymi polskich symboli kulturowych, sposobami portretowania bohaterów literackich, ekspresją twarzy i ciała w literaturze pięknej, książką jako dziełem sztuki.