Z wielkim wzruszeniem oddajemy w Państwa ręce niezwykłą publikację, którą stanowi Pro Memoria. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzu Rakowickim 1803–2013. Księga ta powstała z inicjatywy Komitetu ds. Opieki nad Grobami Profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Szczególny jest moment powstania owej księgi  – oto bowiem rozpoczęliśmy  wyjątkowy rok w historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, który z woli Senatu Rzeczypospolitej Polskiej został w dniu 18 grudnia 2013 roku ogłoszony Rokiem Wielkiego Jubileuszu Uniwersytetu Jagiellońskiego, z uwagi na przypadającą w maju 2014 roku 650. rocznicę ufundowania Uniwersytetu przez króla Kazimierza III Wielkiego.

W takim momencie wyjątkowo mocno podkreślamy naszą uniwersytecką, historyczną tożsamość, a także tradycję, która jest naszą chlubą i wielką siłą. Ta tradycja – to przede wszystkim pamięć o poprzednikach, Koleżankach i Kolegach, z których czerpiemy tak wiele, bo oni są naszą historią i naszym początkiem.

Ze Słowa JM Rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego prof. dr. hab. med. Wojciecha Nowaka  

NIECHAJ MÓWIĄ NIE TYLKO KAMIENIE...

W znanym powszechnie wyimku poetyckim Cypriana Kamila Norwida Ojczyzna to ziemia i groby. Narody tracąc pamięć, tracą życie można – bez obawy o utratę sensu tego przesłania – zastąpić słowa „ojczyzna” i „narody” innym, równie uniwersalnym wyrazem. Jest nim słowo „uniwersytet”. Każda uczelnia stanowi bowiem z definicji nie tylko wspólnotę żywych, ale i międzypokoleniowy most łączący przeszłość i przyszłość. Tych, którzy odeszli, z tymi, którzy przyjdą po nas. Jeżeli zatem chce się poznać, ale i współtworzyć historię każdego uniwersytetu, to należy pójść na cmentarze, na których spoczywają jego profesorowie. Bardzo łatwo przychodzi bowiem waśnie tam przekonać się o prawdziwości słów Zbigniewa Herberta Masz mało czasu, trzeba dać świadectwo.

Nie może więc być nigdy dość powtarzania, że jeżeli sami nie potrafimy dać świadectwa o naszych zmarłych, nie potrafimy przekazać innym potrzeby troski o zachowanie tego właśnie świadectwa pomięci, to nie liczmy na to, że ci, którzy zastąpią nas w łańcuchu pokoleń, będą pamiętali o nas. Pamiętamy o zmarłych Profesorach Uniwersytetu Jagiellońskiego jednak przede wszystkim dlatego, że bez ich wspólnego trudu Alma Mater Cracoviensis nie byłaby tym, czym jest dzisiaj: jednym z czołowych ośrodków naukowych w Polsce. Byłoby zatem czymś zgoła nielicującym z dostojną powagą Jagiellońskiej Wszechnicy, gdyby jako najstarsza polska uczelnia nie potrafiła zadbać o pamięć o osobach przez stulecia budujących jej renomę, z której my – dzisiaj żyjący – korzystamy.