Myślą przewodnią książki jest symboliczna waloryzacja rozpaczy – rozpaczy, która uruchamia proces twórczy, zarówno w żywiole piękna, jak i w żywiole prawdy. Autorzy niniejszej publikacji analizują teksty kultury symbolicznej, pokazując, jak możliwa jest waloryzacja rozpaczy w kulturze i jak rozpacz skłania jednostkę do działania.


Szkice zebrane w niniejszym tomie świadczą o kulturowej regule antydyskursywności skrajnych emocji, do których należy rozpacz. Żadna ekspresja rozpaczy nie poddaje się bowiem konwencjonalnej konkluzji. Próba ogarnięcia jej formułą, a więc uproszczeniem, unicestwiłaby jedynie siłę transgresji tkwiącą w sprawczym, kulturotwórczym wymiarze ludzkiego doświadczenia. Istnieją jedynie jej pojedyncze sygnatury, osobne figury dyskursu. Teksty kultury.