A gdyby tak ze świata zniknęły koty?
Przekład: Dariusz Latoś
Seria: Seria z Żurawiem
Liczba stron: 160
Format: 13,7x20,5 cm
Rok wydania: 2021
Data premiery: 17.02.2021
Książka ukaże się w nowej marce Wydawnictwa UJ - Bo.wiem
Jeżeli jesteś fanem Kota, który spadł z nieba lub w ogóle wszystkich kotów, zachwycisz się też tą pozycją.
„The Sunday Times”
Jeżeli jesteś fanem Kota, który spadł z nieba lub w ogóle wszystkich kotów, zachwycisz się też tą pozycją.
„The Sunday Times”
Opis książki
Czy wiesz, co tak naprawdę jest w życiu ważne?
Młody listonosz, mieszkający samotnie z kotem Kapustkiem, otrzymuje szokującą diagnozę lekarską – zostały mu tylko miesiące, a może nawet tygodnie życia. Zanim jednak zdąży się oswoić z tą trudną wiadomością, pojawia się diabeł ze specjalną ofertą: otrzyma dodatkowy dzień życia za każdą rzecz, którą postanowi usunąć ze świata. Tak oto rozpoczyna się naprawdę niezwykły tydzień…
Jak oddzielić to, bez czego można się obejść, od tego, co rzeczywiście niezbędne? Gdzie doprowadzi bohatera i jego ukochanego kota ten układ z diabłem?
A gdyby tak ze świata zniknęły koty? w dowcipny, a jednocześnie wzruszający sposób opowiada o stracie i pojednaniu, a także poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o istotę życia.
Refleksyjna, ale niepozbawiona humoru opowieść medytacja w duchu magicznego realizmu. To urocza miniatura, która trafi do każdego, kto kocha koty.
Olga Drenda, pisarka i miłośniczka kotów
Niezwykła i ciepła historia o życiu, miłości, samotności i tym, co po nas pozostaje.
„The Observer”
Przejmująca i poruszająca książka o stawianiu czoła własnej śmiertelności, braniu odpowiedzialności za swoje wybory i rozstrzyganiu o tym, co naprawdę w życiu ważne.
„The Herald”
Ta książka sprawi, że czytelnicy ponownie ocenią swój dobytek i zastanowią się nad tym, co mogą zyskać, pozbywając się jego części… I na pewno, gdy zakończą lekturę, będą postrzegać świat i ludzi dookoła siebie nieco inaczej.
„International Examiner”
Genki Kawamura – japoński pisarz, scenarzysta i producent filmowy. Jego pierwsza powieść A gdyby tak ze świata zniknęły koty? została przetłumaczona na czternaście języków, a w samej Japonii sprzedała się w nakładzie dwóch milionów egzemplarzy. Na jej podstawie powstał film pod tym samym tytułem w reżyserii Akiry Nagaiego. Kawamura jest autorem dwóch innych powieści, próbuje swoich sił również jako pisarz literatury dziecięcej.
Młody listonosz, mieszkający samotnie z kotem Kapustkiem, otrzymuje szokującą diagnozę lekarską – zostały mu tylko miesiące, a może nawet tygodnie życia. Zanim jednak zdąży się oswoić z tą trudną wiadomością, pojawia się diabeł ze specjalną ofertą: otrzyma dodatkowy dzień życia za każdą rzecz, którą postanowi usunąć ze świata. Tak oto rozpoczyna się naprawdę niezwykły tydzień…
Jak oddzielić to, bez czego można się obejść, od tego, co rzeczywiście niezbędne? Gdzie doprowadzi bohatera i jego ukochanego kota ten układ z diabłem?
A gdyby tak ze świata zniknęły koty? w dowcipny, a jednocześnie wzruszający sposób opowiada o stracie i pojednaniu, a także poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o istotę życia.
Refleksyjna, ale niepozbawiona humoru opowieść medytacja w duchu magicznego realizmu. To urocza miniatura, która trafi do każdego, kto kocha koty.
Olga Drenda, pisarka i miłośniczka kotów
Niezwykła i ciepła historia o życiu, miłości, samotności i tym, co po nas pozostaje.
„The Observer”
Przejmująca i poruszająca książka o stawianiu czoła własnej śmiertelności, braniu odpowiedzialności za swoje wybory i rozstrzyganiu o tym, co naprawdę w życiu ważne.
„The Herald”
Ta książka sprawi, że czytelnicy ponownie ocenią swój dobytek i zastanowią się nad tym, co mogą zyskać, pozbywając się jego części… I na pewno, gdy zakończą lekturę, będą postrzegać świat i ludzi dookoła siebie nieco inaczej.
„International Examiner”
Genki Kawamura – japoński pisarz, scenarzysta i producent filmowy. Jego pierwsza powieść A gdyby tak ze świata zniknęły koty? została przetłumaczona na czternaście języków, a w samej Japonii sprzedała się w nakładzie dwóch milionów egzemplarzy. Na jej podstawie powstał film pod tym samym tytułem w reżyserii Akiry Nagaiego. Kawamura jest autorem dwóch innych powieści, próbuje swoich sił również jako pisarz literatury dziecięcej.
Patroni medialni
Język publikacji
polski
Tytuł oryginału
Sekai kara neko ga kieta nara
Język oryginału
japoński
Wydanie
pierwsze
Tłumaczenie
Dariusz Latoś
ISBN: 978-83-233-4942-6
BO.WIEM - nowa marka Wydawnictwa UJ
Polecamy także:
POLECANE KSIĄŻKI
NOWOŚCI
Wiersze-partytury w poezji polskiej neoawangardy
( Oprawa miękka ze skrzydełkami )
42,00
zł
37,80
zł
Człowiek w sytuacji zagrożenia zdrowia z perspektywy psychosomatyki
( Oprawa miękka )
39,90
zł
35,91
zł
„Peri hēdonēs”, czyli o przyjemności w „Etyce nikomachejskiej” (VII 11-14) Arystotelesa
( Oprawa twarda )
46,20
zł
41,58
zł
System kontroli procesu karnego a trafna reakcja karna
( Oprawa miękka )
44,10
zł
39,69
zł
Niedostępny
The Future of Management. Industry 4.0 and Digitalization
( Oprawa miękka )
42,00
zł
37,80
zł
Niedostępny
A gdyby tak ze świata zniknęły koty?
PRZECZYTAJ FRAGMENT
Nie miałem nawet dziesięciu rzeczy, które chciałbym zrobić przed śmiercią.
Widziałem kiedyś taki film. Bohaterka dowiaduje się, że niedługo umrze i tworzy listę z dziesiątką rzeczy.
To bujda.
No, może nie bujda, ale na takiej liście na pewno nie zapisuje się jakichś bardzo ważnych spraw.
Hm? Pytasz, dlaczego tak myślę?
Bo… Jak by to ująć… Wiesz, wstyd przyznać, ale sam próbowałem. W sensie, stworzyć taką listę.
Siedem dni temu.
Od dłuższego czasu chodziłem do pracy na poczcie i roznosiłem listy z przeciągającym się przeziębieniem. Ciągle miałem niewysoką gorączkę, do tego czułem lekki ból z prawej strony głowy. Jakoś sobie radziłem na lekach bez recepty (jak wiesz, nie znoszę lekarzy), ale po dwóch tygodniach nadal mi nie przechodziło, więc udałem się do przychodni.
To nie było przeziębienie.
Guz mózgu. Czwartego stopnia.
Taką diagnozę podał doktor. Zostało mi najwyżej pół roku, ale równie dobrze mogłem nie przeżyć nawet tygodnia. Przedstawił różne opcje: radioterapię, chemioterapię, opiekę paliatywną. W ogóle go nie słyszałem.
Kiedy byłem mały, latem chodziłem na basen. Skakałem do zimnej, niebieskiej wody. Plusk. Bul bul. Opadałem coraz głębiej.
„Masz się najpierw porządnie rozgrzać!”. To głos mojej mamy. Pod wodą dochodził do mnie stłumiony, nie słyszałem jej wyraźnie. Wspomnienie dźwięku, o którym zupełnie zapomniałem, wróciło do mnie wtedy zupełnie nagle.
Długa wizyta dobiegła końca.
Jak tylko lekarz skończył mówić, upuściłem torbę na podłogę i wyszedłem z gabinetu chwiejnym krokiem. Wybiegłem ze szpitala z panicznym krzykiem, ignorując doktora, który wołał, bym się zatrzymał; wpadłem na kogoś idącego z naprzeciwka, runąłem na ziemię, podniosłem się, znów biegłem, żałośnie wymachując rękami, biegłem aż do mostu – dalej już nie mogłem, osunąłem się na czworaki, szlochając…
Wcale nie. Zmyślam.
W takich momentach człowiek jest zaskakująco spokojny.
W pierwszej chwili pomyślałem o zupełnie głupich sprawach – że szkoda, bo brakowało mi tylko jednej pieczątki do darmowego masażu w pobliskim salonie, albo że niepotrzebnie kupiłem zapas papieru toaletowego i proszku do prania.
Chwilę później nadszedł ogromny smutek.
Miałem dopiero trzydzieści lat. Co prawda przeżyłem Jimmy’ego Hendrixa i Basquiata, ale i tak czułem, że coś jeszcze zostało mi do zrobienia. Coś dla dobra świata, czego nikt poza mną nie mógł dokonać. Na pewno istniała taka rzecz.
Szedłem zdezorientowany, kompletnie nie mogąc wymyślić, co konkretnie mogłoby to być. Dwóch chłopaków z gitarami stało przed stacją kolejową i śpiewało głośno:
Życie kiedyś się skończy, więc zanim przyjdzie kres
Rób to, czego pragniesz, rób, co robić chcesz
Właśnie tak witaj każdy nowy dzień
„Kretyni. To się nazywa brak wyobraźni. Śpiewajcie przed tą stacją do końca życia”.
Powoli wróciłem do siebie, czując równocześnie ogromną irytację i przytłaczający brak jakiegokolwiek pomysłu, co powinienem robić dalej. Wszedłem po schodach, głośno stawiając kroki na stopniach. Kiedy otworzyłem liche drzwi i zobaczyłem wnętrze mojego ciasnego mieszkania, wreszcie dopadła mnie rozpacz. Całkiem dosłownie zrobiło mi się ciemno przed oczami i straciłem przytomność.
Ile godzin mogło minąć? Obudziłem się w przedpokoju.
Przede mną majaczył okrągły kształt, w którym mieszały się biel, czerń i szarość. Zamiauczał. Wróciła ostrość widzenia. Kot.
Mój ulubieniec. Mieszkaliśmy razem już cztery lata, on i ja.
Podszedł bliżej. Znów miauknął z troską. Najwidoczniej jeszcze nie umarłem. Wstałem. Jak zwykle miałem gorączkę, głowa bolała. Widać choroba też była prawdziwa.
– Dzień dobry!
Z salonu dobiegł mnie przesadnie wesoły głos.
Stałem tam ja.
No nie, ja stałem tam, gdzie stałem, więc precyzyjnie rzecz ujmując, w pokoju był ktoś inny, ale wyglądał identycznie.
W pierwszej chwili przypomniałem sobie słowo „doppelgänger”. Trafiłem na nie kiedyś w jakiejś książce. To drugie ja, które pojawia się, kiedy człowiek umiera. Zwariowałem? A może przyszła na mnie pora? Poczułem, że zaraz znowu zemdleję, ale jakoś utrzymałem się na nogach. Postanowiłem stawić czoła sytuacji.
– Y… Kim jesteś?
– A jak myślisz?
– Eee… Śmiercią?
– Blisko!
– Blisko?
– Jestem Diabłem!
– Diabłem?
– Tak!
Tak oto – w wyjątkowo luźnej atmosferze – poznałem Diabła.
Widziałem kiedyś taki film. Bohaterka dowiaduje się, że niedługo umrze i tworzy listę z dziesiątką rzeczy.
To bujda.
No, może nie bujda, ale na takiej liście na pewno nie zapisuje się jakichś bardzo ważnych spraw.
Hm? Pytasz, dlaczego tak myślę?
Bo… Jak by to ująć… Wiesz, wstyd przyznać, ale sam próbowałem. W sensie, stworzyć taką listę.
Siedem dni temu.
Od dłuższego czasu chodziłem do pracy na poczcie i roznosiłem listy z przeciągającym się przeziębieniem. Ciągle miałem niewysoką gorączkę, do tego czułem lekki ból z prawej strony głowy. Jakoś sobie radziłem na lekach bez recepty (jak wiesz, nie znoszę lekarzy), ale po dwóch tygodniach nadal mi nie przechodziło, więc udałem się do przychodni.
To nie było przeziębienie.
Guz mózgu. Czwartego stopnia.
Taką diagnozę podał doktor. Zostało mi najwyżej pół roku, ale równie dobrze mogłem nie przeżyć nawet tygodnia. Przedstawił różne opcje: radioterapię, chemioterapię, opiekę paliatywną. W ogóle go nie słyszałem.
Kiedy byłem mały, latem chodziłem na basen. Skakałem do zimnej, niebieskiej wody. Plusk. Bul bul. Opadałem coraz głębiej.
„Masz się najpierw porządnie rozgrzać!”. To głos mojej mamy. Pod wodą dochodził do mnie stłumiony, nie słyszałem jej wyraźnie. Wspomnienie dźwięku, o którym zupełnie zapomniałem, wróciło do mnie wtedy zupełnie nagle.
Długa wizyta dobiegła końca.
Jak tylko lekarz skończył mówić, upuściłem torbę na podłogę i wyszedłem z gabinetu chwiejnym krokiem. Wybiegłem ze szpitala z panicznym krzykiem, ignorując doktora, który wołał, bym się zatrzymał; wpadłem na kogoś idącego z naprzeciwka, runąłem na ziemię, podniosłem się, znów biegłem, żałośnie wymachując rękami, biegłem aż do mostu – dalej już nie mogłem, osunąłem się na czworaki, szlochając…
Wcale nie. Zmyślam.
W takich momentach człowiek jest zaskakująco spokojny.
W pierwszej chwili pomyślałem o zupełnie głupich sprawach – że szkoda, bo brakowało mi tylko jednej pieczątki do darmowego masażu w pobliskim salonie, albo że niepotrzebnie kupiłem zapas papieru toaletowego i proszku do prania.
Chwilę później nadszedł ogromny smutek.
Miałem dopiero trzydzieści lat. Co prawda przeżyłem Jimmy’ego Hendrixa i Basquiata, ale i tak czułem, że coś jeszcze zostało mi do zrobienia. Coś dla dobra świata, czego nikt poza mną nie mógł dokonać. Na pewno istniała taka rzecz.
Szedłem zdezorientowany, kompletnie nie mogąc wymyślić, co konkretnie mogłoby to być. Dwóch chłopaków z gitarami stało przed stacją kolejową i śpiewało głośno:
Życie kiedyś się skończy, więc zanim przyjdzie kres
Rób to, czego pragniesz, rób, co robić chcesz
Właśnie tak witaj każdy nowy dzień
„Kretyni. To się nazywa brak wyobraźni. Śpiewajcie przed tą stacją do końca życia”.
Powoli wróciłem do siebie, czując równocześnie ogromną irytację i przytłaczający brak jakiegokolwiek pomysłu, co powinienem robić dalej. Wszedłem po schodach, głośno stawiając kroki na stopniach. Kiedy otworzyłem liche drzwi i zobaczyłem wnętrze mojego ciasnego mieszkania, wreszcie dopadła mnie rozpacz. Całkiem dosłownie zrobiło mi się ciemno przed oczami i straciłem przytomność.
Ile godzin mogło minąć? Obudziłem się w przedpokoju.
Przede mną majaczył okrągły kształt, w którym mieszały się biel, czerń i szarość. Zamiauczał. Wróciła ostrość widzenia. Kot.
Mój ulubieniec. Mieszkaliśmy razem już cztery lata, on i ja.
Podszedł bliżej. Znów miauknął z troską. Najwidoczniej jeszcze nie umarłem. Wstałem. Jak zwykle miałem gorączkę, głowa bolała. Widać choroba też była prawdziwa.
– Dzień dobry!
Z salonu dobiegł mnie przesadnie wesoły głos.
Stałem tam ja.
No nie, ja stałem tam, gdzie stałem, więc precyzyjnie rzecz ujmując, w pokoju był ktoś inny, ale wyglądał identycznie.
W pierwszej chwili przypomniałem sobie słowo „doppelgänger”. Trafiłem na nie kiedyś w jakiejś książce. To drugie ja, które pojawia się, kiedy człowiek umiera. Zwariowałem? A może przyszła na mnie pora? Poczułem, że zaraz znowu zemdleję, ale jakoś utrzymałem się na nogach. Postanowiłem stawić czoła sytuacji.
– Y… Kim jesteś?
– A jak myślisz?
– Eee… Śmiercią?
– Blisko!
– Blisko?
– Jestem Diabłem!
– Diabłem?
– Tak!
Tak oto – w wyjątkowo luźnej atmosferze – poznałem Diabła.
A gdyby tak ze świata zniknęły koty?
Wybierz rozdziały:
Wartość zamówienia:
0.00 zł