Wieszczowie i gazeciarze
Europejska publicystyka epoki romantyzmu
Liczba stron: 352
Format: 15,8x23,5 cm
Rok wydania: 2016
Data premiery: 03.10.2016
Data wydania e-booka: 20.04.2023
Opis książki
„Trybuna Ludów”, „The Friend” czy „Phöbus” to tylko niektóre z tytułów prasowych powołanych do istnienia przez pisarzy doby romantyzmu. Niniejsza książka ukazuje niedocenione dotychczas przez historyków prasy i literatury związki europejskich twórców z niezwykle dynamicznie rozwijającą się wówczas prasą. Autorka odpowiada na pytanie, dlaczego tak wielu ówczesnych pisarzy, na przykład Mickiewicz, Norwid, Coleridge, Balzak, Heine, wiązało się z redakcjami czasopism. Opisuje narodziny pierwszej generacji prasy masowej w epoce „czucia i wiary”.
„Książkę Wieszczowie i gazeciarze. Europejska publicystyka epoki romantyzmu czyta się z dużym zainteresowaniem. Podjęty temat dobrze wpisuje się w lukę w badaniach nad historią mediów i genologią dziennikarską. Walorem samym w sobie jest interdyscyplinarność pracy, która powinna być doceniona zarówno przez medioznawców, jak i literaturoznawców oraz kulturoznawców. Imponuje rozległość tematu, wielość różnojęzycznych źródeł. Widać też – rzadkie w takim stopniu u młodego naukowca – wyczucie stylu naukowego i erudycję łączone z wartkością wywodu”.
Z recenzji dr. hab. Andrzeja Kaliszewskiego
Edyta Żyrek-Horodyska – doktor nauk humanistycznych, asystent w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Absolwentka komparatystyki i dziennikarstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz politologii na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół literatury romantyzmu, teorii gatunków dziennikarskich oraz historii prasy.
„Książkę Wieszczowie i gazeciarze. Europejska publicystyka epoki romantyzmu czyta się z dużym zainteresowaniem. Podjęty temat dobrze wpisuje się w lukę w badaniach nad historią mediów i genologią dziennikarską. Walorem samym w sobie jest interdyscyplinarność pracy, która powinna być doceniona zarówno przez medioznawców, jak i literaturoznawców oraz kulturoznawców. Imponuje rozległość tematu, wielość różnojęzycznych źródeł. Widać też – rzadkie w takim stopniu u młodego naukowca – wyczucie stylu naukowego i erudycję łączone z wartkością wywodu”.
Z recenzji dr. hab. Andrzeja Kaliszewskiego
Edyta Żyrek-Horodyska – doktor nauk humanistycznych, asystent w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Absolwentka komparatystyki i dziennikarstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz politologii na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół literatury romantyzmu, teorii gatunków dziennikarskich oraz historii prasy.
Język publikacji
polski
Tytuł w języku angielskim
Poets and journalists : the European journalism of romantic period
Wydanie
pierwsze
Autorzy
Edyta Żyrek-Horodyska
Projekt okładki
Paweł Sepielak
ISBN: 978-83-233-4126-0
e-ISBN (pdf): 978-83-233-9467-9
POLECANE KSIĄŻKI
Dziesięć rzeczy, o których chciałoby ci powiedzieć dziecko z autyzmem
(Oprawa miękka ze skrzydełkami)
37,99
zł
30,39
zł
NOWOŚCI
Współczesna myśl translatologiczna w krajach niemieckojęzycznych
( Oprawa miękka ze skrzydełkami )
51,45
zł
41,16
zł
Wieszczowie i gazeciarze
Europejska publicystyka epoki romantyzmu
SPIS TREŚCI
I. Wprowadzenie 9
1.1. Sceptycyzm badaczy i renesans rozważań nad romantycznym dziennikarstwem 14
1.2. Przedmiot, zakres i zasięg czasowy analiz 15
1.3. Podstawowe pojęcia 18
1.4. Pisarz – dziennikarz – autor 22
1.5. Kompozycja książki 24
II. Między prasą a literaturą. Poszukiwanie metody 29
2.1. Publicystyka jako przedmiot zainteresowań komparatysty 30
2.2. Prasa i literatura – w poszukiwaniu metody 32
2.2.1. W stronę historii idei 36
2.2.2. W stronę poetyki historycznej 41
III. Stan badań 45
3.1. Rekapitulacja najważniejszych zagadnień badawczych 46
3.2. Szkice i rozprawy poświęcone zaangażowaniu dziennikarskiemu poszczególnych romantyków 56
3.2.1. Francja 56
Honoriusz Balzak 56
Gérard de Nerval 58
Wiktor Hugo 59
François-René Chateaubriand 61
3.2.2. Wielka Brytania 62
Samuel Taylor Coleridge 62
Leigh Hunt 64
Percy Bysshe Shelley 64
3.2.3. Hiszpania 66
Mariano José de Larra 66
3.2.4. Niemcy 67
Heinrich Heine 68
Heinrich von Kleist 69
3.2.5. Polska 69
Józef Ignacy Kraszewski 70
Henryk Rzewuski 71
Adam Mickiewicz 72
Cyprian Kamil Norwid 73
IV. Rozwój prasy europejskiej w XVIII i XIX wieku 75
4.1. Rozwój dziennikarstwa w XVIII wieku 77
4.1.1. Brytyjska prasa „złotego wieku” 77
4.1.2. Francuska prasa na usługach polityki 78
4.1.3. Hiszpańskie poszukiwanie wzorców 79
4.1.4. Niemiecka batalia o czytelnika 79
4.1.5. Polska prasa w rękach monopolistów 80
4.2. Głos oświeconych w sprawie dziennikarstwa 81
4.3. Rola i znaczenie czasopism moralnych 86
4.4. Znaczenie reformy Émile’a de Girardina i początki romantycznego dziennikarstwa 92
4.4.1. W stronę profesjonalizacji zawodu dziennikarza 93
4.4.2. Rozwój polskiej, brytyjskiej, hiszpańskiej, niemieckiej i francuskiej prasy w pierwszej połowie XIX wieku 96
V. Dziewiętnastowieczne związki literatury i prasy. Kształtowanie się koncepcji pisarza-dziennikarza 103
5.1. Periodyczność, aktualność, kolektywność i hierarchizacja 104
5.2. W stronę uprzemysłowienia literatury 106
5.3. Portret dziennikarza w pracach romantyków 107
5.4. Dziennikarskie kariery romantyków 109
5.5. Gatunki dziennikarskie narzędziem komunikacji 116
5.6. Ewolucja form wypowiedzi prasowej 117
VI. Publicystyka pierwszej generacji. Mickiewicz, Coleridge, Chateaubriand, Kleist 125
6.1. Adam Mickiewicz 126
6.2. Samuel Taylor Coleridge 140
6.3. François-René Chateaubriand 152
6.4. Heinrich von Kleist 161
VII. Młodsza generacja romantyków o zadaniach prasy. Norwid, Nerval, Shelley 169
7.1. Cyprian Kamil Norwid 171
7.2. Gérard de Nerval 190
7.3. Percy Bysshe Shelley 201
VIII. Literatura w służbie publicystyki. Rzewuski i Hugo 215
8.1. Henryk Rzewuski 216
8.2. Wiktor Hugo 237
IX. Siła autokomentarza. Manifesty prasowe Balzaka i Kraszewskiego 251
9.1. Honoriusz Balzak 252
9.2. Józef Ignacy Kraszewski 265
X. Satyra i humor w publicystyce Larry, Heinego i Hunta 283
10.1. Mariano José de Larra i pogodna satyra 288
10.2. Heinrich Heine: satyryk-obserwator 300
10.3. Leigh Hunt 311
XI. Podsumowanie 323
Bibliografia 331
1.1. Sceptycyzm badaczy i renesans rozważań nad romantycznym dziennikarstwem 14
1.2. Przedmiot, zakres i zasięg czasowy analiz 15
1.3. Podstawowe pojęcia 18
1.4. Pisarz – dziennikarz – autor 22
1.5. Kompozycja książki 24
II. Między prasą a literaturą. Poszukiwanie metody 29
2.1. Publicystyka jako przedmiot zainteresowań komparatysty 30
2.2. Prasa i literatura – w poszukiwaniu metody 32
2.2.1. W stronę historii idei 36
2.2.2. W stronę poetyki historycznej 41
III. Stan badań 45
3.1. Rekapitulacja najważniejszych zagadnień badawczych 46
3.2. Szkice i rozprawy poświęcone zaangażowaniu dziennikarskiemu poszczególnych romantyków 56
3.2.1. Francja 56
Honoriusz Balzak 56
Gérard de Nerval 58
Wiktor Hugo 59
François-René Chateaubriand 61
3.2.2. Wielka Brytania 62
Samuel Taylor Coleridge 62
Leigh Hunt 64
Percy Bysshe Shelley 64
3.2.3. Hiszpania 66
Mariano José de Larra 66
3.2.4. Niemcy 67
Heinrich Heine 68
Heinrich von Kleist 69
3.2.5. Polska 69
Józef Ignacy Kraszewski 70
Henryk Rzewuski 71
Adam Mickiewicz 72
Cyprian Kamil Norwid 73
IV. Rozwój prasy europejskiej w XVIII i XIX wieku 75
4.1. Rozwój dziennikarstwa w XVIII wieku 77
4.1.1. Brytyjska prasa „złotego wieku” 77
4.1.2. Francuska prasa na usługach polityki 78
4.1.3. Hiszpańskie poszukiwanie wzorców 79
4.1.4. Niemiecka batalia o czytelnika 79
4.1.5. Polska prasa w rękach monopolistów 80
4.2. Głos oświeconych w sprawie dziennikarstwa 81
4.3. Rola i znaczenie czasopism moralnych 86
4.4. Znaczenie reformy Émile’a de Girardina i początki romantycznego dziennikarstwa 92
4.4.1. W stronę profesjonalizacji zawodu dziennikarza 93
4.4.2. Rozwój polskiej, brytyjskiej, hiszpańskiej, niemieckiej i francuskiej prasy w pierwszej połowie XIX wieku 96
V. Dziewiętnastowieczne związki literatury i prasy. Kształtowanie się koncepcji pisarza-dziennikarza 103
5.1. Periodyczność, aktualność, kolektywność i hierarchizacja 104
5.2. W stronę uprzemysłowienia literatury 106
5.3. Portret dziennikarza w pracach romantyków 107
5.4. Dziennikarskie kariery romantyków 109
5.5. Gatunki dziennikarskie narzędziem komunikacji 116
5.6. Ewolucja form wypowiedzi prasowej 117
VI. Publicystyka pierwszej generacji. Mickiewicz, Coleridge, Chateaubriand, Kleist 125
6.1. Adam Mickiewicz 126
6.2. Samuel Taylor Coleridge 140
6.3. François-René Chateaubriand 152
6.4. Heinrich von Kleist 161
VII. Młodsza generacja romantyków o zadaniach prasy. Norwid, Nerval, Shelley 169
7.1. Cyprian Kamil Norwid 171
7.2. Gérard de Nerval 190
7.3. Percy Bysshe Shelley 201
VIII. Literatura w służbie publicystyki. Rzewuski i Hugo 215
8.1. Henryk Rzewuski 216
8.2. Wiktor Hugo 237
IX. Siła autokomentarza. Manifesty prasowe Balzaka i Kraszewskiego 251
9.1. Honoriusz Balzak 252
9.2. Józef Ignacy Kraszewski 265
X. Satyra i humor w publicystyce Larry, Heinego i Hunta 283
10.1. Mariano José de Larra i pogodna satyra 288
10.2. Heinrich Heine: satyryk-obserwator 300
10.3. Leigh Hunt 311
XI. Podsumowanie 323
Bibliografia 331
SPIS TREŚCI
I. Wprowadzenie 9
1.1. Sceptycyzm badaczy i renesans rozważań nad romantycznym dziennikarstwem 14
1.2. Przedmiot, zakres i zasięg czasowy analiz 15
1.3. Podstawowe pojęcia 18
1.4. Pisarz – dziennikarz – autor 22
1.5. Kompozycja książki 24
II. Między prasą a literaturą. Poszukiwanie metody 29
2.1. Publicystyka jako przedmiot zainteresowań komparatysty 30
2.2. Prasa i literatura – w poszukiwaniu metody 32
2.2.1. W stronę historii idei 36
2.2.2. W stronę poetyki historycznej 41
III. Stan badań 45
3.1. Rekapitulacja najważniejszych zagadnień badawczych 46
3.2. Szkice i rozprawy poświęcone zaangażowaniu dziennikarskiemu poszczególnych romantyków 56
3.2.1. Francja 56
Honoriusz Balzak 56
Gérard de Nerval 58
Wiktor Hugo 59
François-René Chateaubriand 61
3.2.2. Wielka Brytania 62
Samuel Taylor Coleridge 62
Leigh Hunt 64
Percy Bysshe Shelley 64
3.2.3. Hiszpania 66
Mariano José de Larra 66
3.2.4. Niemcy 67
Heinrich Heine 68
Heinrich von Kleist 69
3.2.5. Polska 69
Józef Ignacy Kraszewski 70
Henryk Rzewuski 71
Adam Mickiewicz 72
Cyprian Kamil Norwid 73
IV. Rozwój prasy europejskiej w XVIII i XIX wieku 75
4.1. Rozwój dziennikarstwa w XVIII wieku 77
4.1.1. Brytyjska prasa „złotego wieku” 77
4.1.2. Francuska prasa na usługach polityki 78
4.1.3. Hiszpańskie poszukiwanie wzorców 79
4.1.4. Niemiecka batalia o czytelnika 79
4.1.5. Polska prasa w rękach monopolistów 80
4.2. Głos oświeconych w sprawie dziennikarstwa 81
4.3. Rola i znaczenie czasopism moralnych 86
4.4. Znaczenie reformy Émile’a de Girardina i początki romantycznego dziennikarstwa 92
4.4.1. W stronę profesjonalizacji zawodu dziennikarza 93
4.4.2. Rozwój polskiej, brytyjskiej, hiszpańskiej, niemieckiej i francuskiej prasy w pierwszej połowie XIX wieku 96
V. Dziewiętnastowieczne związki literatury i prasy. Kształtowanie się koncepcji pisarza-dziennikarza 103
5.1. Periodyczność, aktualność, kolektywność i hierarchizacja 104
5.2. W stronę uprzemysłowienia literatury 106
5.3. Portret dziennikarza w pracach romantyków 107
5.4. Dziennikarskie kariery romantyków 109
5.5. Gatunki dziennikarskie narzędziem komunikacji 116
5.6. Ewolucja form wypowiedzi prasowej 117
VI. Publicystyka pierwszej generacji. Mickiewicz, Coleridge, Chateaubriand, Kleist 125
6.1. Adam Mickiewicz 126
6.2. Samuel Taylor Coleridge 140
6.3. François-René Chateaubriand 152
6.4. Heinrich von Kleist 161
VII. Młodsza generacja romantyków o zadaniach prasy. Norwid, Nerval, Shelley 169
7.1. Cyprian Kamil Norwid 171
7.2. Gérard de Nerval 190
7.3. Percy Bysshe Shelley 201
VIII. Literatura w służbie publicystyki. Rzewuski i Hugo 215
8.1. Henryk Rzewuski 216
8.2. Wiktor Hugo 237
IX. Siła autokomentarza. Manifesty prasowe Balzaka i Kraszewskiego 251
9.1. Honoriusz Balzak 252
9.2. Józef Ignacy Kraszewski 265
X. Satyra i humor w publicystyce Larry, Heinego i Hunta 283
10.1. Mariano José de Larra i pogodna satyra 288
10.2. Heinrich Heine: satyryk-obserwator 300
10.3. Leigh Hunt 311
XI. Podsumowanie 323
Bibliografia 331
1.1. Sceptycyzm badaczy i renesans rozważań nad romantycznym dziennikarstwem 14
1.2. Przedmiot, zakres i zasięg czasowy analiz 15
1.3. Podstawowe pojęcia 18
1.4. Pisarz – dziennikarz – autor 22
1.5. Kompozycja książki 24
II. Między prasą a literaturą. Poszukiwanie metody 29
2.1. Publicystyka jako przedmiot zainteresowań komparatysty 30
2.2. Prasa i literatura – w poszukiwaniu metody 32
2.2.1. W stronę historii idei 36
2.2.2. W stronę poetyki historycznej 41
III. Stan badań 45
3.1. Rekapitulacja najważniejszych zagadnień badawczych 46
3.2. Szkice i rozprawy poświęcone zaangażowaniu dziennikarskiemu poszczególnych romantyków 56
3.2.1. Francja 56
Honoriusz Balzak 56
Gérard de Nerval 58
Wiktor Hugo 59
François-René Chateaubriand 61
3.2.2. Wielka Brytania 62
Samuel Taylor Coleridge 62
Leigh Hunt 64
Percy Bysshe Shelley 64
3.2.3. Hiszpania 66
Mariano José de Larra 66
3.2.4. Niemcy 67
Heinrich Heine 68
Heinrich von Kleist 69
3.2.5. Polska 69
Józef Ignacy Kraszewski 70
Henryk Rzewuski 71
Adam Mickiewicz 72
Cyprian Kamil Norwid 73
IV. Rozwój prasy europejskiej w XVIII i XIX wieku 75
4.1. Rozwój dziennikarstwa w XVIII wieku 77
4.1.1. Brytyjska prasa „złotego wieku” 77
4.1.2. Francuska prasa na usługach polityki 78
4.1.3. Hiszpańskie poszukiwanie wzorców 79
4.1.4. Niemiecka batalia o czytelnika 79
4.1.5. Polska prasa w rękach monopolistów 80
4.2. Głos oświeconych w sprawie dziennikarstwa 81
4.3. Rola i znaczenie czasopism moralnych 86
4.4. Znaczenie reformy Émile’a de Girardina i początki romantycznego dziennikarstwa 92
4.4.1. W stronę profesjonalizacji zawodu dziennikarza 93
4.4.2. Rozwój polskiej, brytyjskiej, hiszpańskiej, niemieckiej i francuskiej prasy w pierwszej połowie XIX wieku 96
V. Dziewiętnastowieczne związki literatury i prasy. Kształtowanie się koncepcji pisarza-dziennikarza 103
5.1. Periodyczność, aktualność, kolektywność i hierarchizacja 104
5.2. W stronę uprzemysłowienia literatury 106
5.3. Portret dziennikarza w pracach romantyków 107
5.4. Dziennikarskie kariery romantyków 109
5.5. Gatunki dziennikarskie narzędziem komunikacji 116
5.6. Ewolucja form wypowiedzi prasowej 117
VI. Publicystyka pierwszej generacji. Mickiewicz, Coleridge, Chateaubriand, Kleist 125
6.1. Adam Mickiewicz 126
6.2. Samuel Taylor Coleridge 140
6.3. François-René Chateaubriand 152
6.4. Heinrich von Kleist 161
VII. Młodsza generacja romantyków o zadaniach prasy. Norwid, Nerval, Shelley 169
7.1. Cyprian Kamil Norwid 171
7.2. Gérard de Nerval 190
7.3. Percy Bysshe Shelley 201
VIII. Literatura w służbie publicystyki. Rzewuski i Hugo 215
8.1. Henryk Rzewuski 216
8.2. Wiktor Hugo 237
IX. Siła autokomentarza. Manifesty prasowe Balzaka i Kraszewskiego 251
9.1. Honoriusz Balzak 252
9.2. Józef Ignacy Kraszewski 265
X. Satyra i humor w publicystyce Larry, Heinego i Hunta 283
10.1. Mariano José de Larra i pogodna satyra 288
10.2. Heinrich Heine: satyryk-obserwator 300
10.3. Leigh Hunt 311
XI. Podsumowanie 323
Bibliografia 331
Wybierz rozdziały:
Wartość zamówienia:
0.00 zł