W książce opisano zmiany środowiska przyrodniczego i krajobrazu, którym podlega wschodnia część Spitsbergenu od 1900 r., czyli od zakończenia Małej Epoki Lodowej. Opracowanie zawiera wyniki badań terenowych kilkunastokilometrowego, górskiego i zlodowaconego wybrzeża północno-wschodniego Sørkapplandu oraz lodowcowego przesmyku lądowego między tym południowym półwyspem Spitsbergenu a resztą wyspy. Badania autorów, przeprowadzone latem 2005 r., ujawniły zasadnicze zmiany funkcjonalno-środowiskowe i topograficzno-krajobrazowe tego bezludnego i rzadko odwiedzanego obszaru. Zmiany te, które tam zachodzą coraz szybciej, należą niewątpliwie do największych na Spitsbergenie. Przykładowo, wskutek recesji wielkiego lodowca w pierwszej połowie XX w. powstała u jego czoła lekko wcięta zatoka, a po 1990 r. jego dolina została zmieniona we fiord z akumulacyjną równiną przybrzeżną. W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat nastąpiła całkowita dezaktualizacja mapy topograficznej, poza szczytowymi partiami gór. Dlatego po wprowadzeniu nawiązującym do historii odkrywania wschodniego Spitsbergenu najpierw omówiono poszczególne elementy krajobrazu, podlegające zmianom, a potem nową strukturę krajobrazu tego obszaru, na podstawie oryginalnej mapy, stanowiącej rezultat badań terenowych. Zarysowanie tendencji i prognoza zmian krajobrazu stanowią syntetyczne podsumowanie. W związku z tym ta dobrze ilustrowana kolorowymi planszami książka jest także jedynym zarysem (zwięzłą monografią) geografii fizycznej i ekologii krajobrazu obszaru badań.
Ze względu na międzynarodowy charakter badań polarnych opracowanie jest dwujęzyczne, z tekstami polskim i angielskim w sąsiednich kolumnach.