Książka Badiou, aktualnie jednego z najbardziej znanych filozofów (także pisarza i dramaturga), stanowi jego opus magnum i należy w ostatnim czasie do najżywiej dyskutowanych w świecie – wydana w 1988 roku, jest niewątpliwie najważniejszym dokonaniem filozoficznym w ostatnich dwudziestu latach.


Wyartykułowanie dla naszej epoki filozofii, która w odniesieniu do myślenia bytu otwiera inną drogę niż droga Heideggera (to znaczy - raczej drogę matemy niż drogę poematu) i która, jeśli chodzi o doktrynę podmiotu, biegnie poza Lacanem: oto stawka.
W odniesieniu do tego, co dotyczy bytu, radykalna teza brzmi następująco: począwszy od swych greckich początków, właśnie matematyka, i tylko ona, rozwija proces myślenia o nim, a odniesieniem dzisiejszej matematyki jest cantorowska teoria mnogości. Z niej można wyprowadzić ontologię czystej mnogości.
Co więcej, istnieje siedlisko „tego, co nie jest bytem”: jest to siedlisko zdarzenia, nadliczbowy wyraz nierozstrzygalnego dla wiedzy przekroczenia, a którego prawda zawsze jest z góry nierozróżnialna.
Podmiot, nie będący bynajmniej gwarantem czy nośnikiem prawdy, jest odtąd raczej jej instancją lokalną, nieprawdopodobną, która z przypadkowego stawania się prawdy w zdarzeniu czerpie dla siebie nieco istnienia. Tka jednak z niego wierność wpisującą się w sztukę, w naukę, w politykę i w miłość.

Alain Badiou - filozof, dramaturg i pisarz, wykłada filozofię na Université-VIII Vincennes i w Collége international de philosophie.