Biogram
Jezuita, najwybitniejszy poeta nowołaciński XVII wieku, uwieńczony laurem przez papieża Urbana VIII; teoretyk poezji, twórca estetyki konceptu, nauczyciel gramatyki, poetyki i retoryki w kolegiach jezuickich w Krożach i Połocku, wykładowca filozofii i teologii w Akademii Wileńskiej, kaznodzieja królewski na dworze Władysława IV. Twórcza imitacja antycznych mistrzów (Horacego, Wergiliusza), wytworna łacina, alegoryczna interpretacja figur biblijnych (zwłaszcza z Pieśni nad Pieśniami), bogactwo form retorycznych, wyraziście zarysowane obrazy poetyckie i swobodne posługiwanie się różnymi miarami wierszowymi zyskały podziw i uznanie dla poezji Sarbiewskiego niemal w całej ówczesnej Europie. Gwiazda liryki „sarmackiego Horacego” stała się w stosunkowo krótkim czasie jedną z najjaśniejszych na literackim niebie wczesnej nowożytności.