Cywilizacyjna specyfika Rosji polega na sprzecznym połączeniu przywiązania do tradycji z poszukiwaniami innowacyjnych sposobów rozwoju. W ciągu ostatnich dziesięcioleci w społeczeństwie rosyjskim stopniowo kumulowało się napięcie między partyjno-kierowniczą nomenklaturą a narodem. Jednocześnie to społeczeństwo – z ponurym uporem i za cenę ogromnych ofiar stworzyło na olbrzymiej, łączącej Wschód z Europą, równinie potężne, unitarne państwo, likwidując na długi czas narodowy i regionalny separatyzm. Przyglądając się uważnie strukturze rosyjskiego życia na samym początku trzeciego tysiąclecia, można dostrzec, że nie uległa ona zasadniczym zmianom. Dziś trudno jeszcze zauważyć różnicę między „planową” władzą biurokratów sprzed 1991 roku a późniejszym rynkowym „sabatem” urzędników. Mamy nadzieję, że obraz współczesnych wydarzeń pomoże czytelnikowi odtworzyć prawdę o surowym, tragicznie okrutnym i naiwnie romantycznym czasie. (Ze wstępu J. Zołotowskiego)